Vit vaksnu møta til arbeiðis sum vant, og tá klokkan nærkast komuni hjá børnunum í 1 flokki, sita vit í eitt langt og sjey breið og bíða. Her koma eingin børn, tá vit so byrja at skriva sms finna vit útav at øll hava frí. So sita vit har so fittar, uttan børn, hvat gera vit nú? Vit bíða til klokkan nærkast komuni hjá 2. flokki. Endiliga koma tey, men hvat tað koma bert fýra børn.

Nå, dagurin liggur fyri framman, vit eru trý vaksin til fýra børn, munnu vit fara at klára at halda skil á so nógvum? Tey spyrja hvar 1. flokkur er, og gerast bilsin tá, tey fáa at vita, at eingin er komin í frítíðarskúla. Hvat skulu vit fara at gera? Ljóðar spurningurin, hmmm... nú vit eru so fá, skulu vit so fara ein biltúr til Zarepta, og kanska steðga á í Magn á veg út? JA! Rungar svarið um alla Smílikulluna.

Vit gera okkum klár, fara í bilarnar og koyra niðan í Magn. Har sleppa børnini (og tey vaksnu) at velja sær, hvat drýss tey skulu hava á Magn-ísin. Nógv er at velja ímillum, men skjótt varð avgreitt, og so gekk leiðin móti stóra spæliplássinum í Vatnsoyrum.

Eina løtu eftir, at vit eru komin fram, kemur eitt GROFT æl og vit skunda okkum at finna eitt stað at kroka, meðan vit eta ísarnar. Lukku tíð var ælið ikki so leingi, og vit fara út aftur í sólina. Børnini vilja sleppa at hoppa, men hvat, har er eingin luft í. Tvey børn finna uppá ráð, tey hava sæð tveir menn ganga inni í Zarepta, og seta kós móti hurðini, at spyrja um teir kunnu koyra luft í. Teir so gera! Áh, den gleði.

Meðan børnini hoppaðu, komu nøkur æl aftur at, men hetta gjørdi tað bert stuttligari at hoppa, tí nú gleið man eisini. So børnini vóru á kropp, tá vit komu aftur í Smílikulluna.

Ein herligur dagur.